Oordelen

‘’Het stoort me dat je je kind geen paracetamol geeft, maar wel een röntgenfoto wil laten maken!’’

Oh, zeg ik, ‘’dat is nogal een oordeel.’’ Ik hoor je net zeggen dat ze misschien een botje gebroken heeft.’’ Als jij een paracetamol hebt die dat in kaart brengt dan geef ik met alle liefde die wonderparacetamol nu hoor ik mezelf denken! Het beeld van een metershoge berg aan medicijnen die ik in mijn leven naar binnen gewerkt heb zie ik mezelf op zijn bureau gooien. Samen mét alle pijn. Jaar in jaar uit, dag in dag uit. Het voelt alsof iemand me in mijn gezicht slaat met de mededeling dat ik niet goed voor mijn kind zorg. Het raakt aan op mijn allerdiepste pijn. Ziekteprocessen en pijn die jaren gedempt moest worden met allerlei pilletjes. Én de kunst om de beste moeder voor je kind te willen zijn.

Vanaf het moment dat ik ging luisteren naar mijn lijf, was ik ook in staat om zonder pijnstillers door het leven te gaan en hoefde het niet meer te schreeuwen. Moest ik veel meer creërend bezig zijn, het verlicht elke vorm van pijn. Kwam ik in aanraking met oa. reiki. Voor mezelf, mijn kinderen én waar nodig ook voor anderen. Dus ga ik mijn kind leren te luisteren naar haar lijf; dat nu vertelt dat er misschien iets gebroken is? Dat deze pijn die stand hield dus zeggen wil dat we naar de dokter moeten?

‘’Door mijn eigen ziektegeschiedenis en alles wat daarmee gepaard ging sta ik daar iets anders in’’ zeg ik. ‘’Mijn kinderen vragen niet om paracetamols, maar om reiki. Dat verlicht of neemt de pijn weg geven ze aan. Maar ik weet niet of je daarvoor open staat. Paracetamols zitten niet meer vooraan in ons systeem. We denken er niet eens meer aan.’’

Oordelen in onze maatschappij. De stem in ons hoofd. Die vindt overal wat van. Maar hoe terecht is het om te oordelen over iemand zonder te weten waarom iemand zo handelt? Weten we alles van elkaar? Ik kom dagelijks de meest bijzondere levensverhalen tegen binnen de opleidingen die ik geef. Datgene dat gelukkig niet op iemands voorhoofd geschreven staat. Maar iemands levensreis maakt wel hoe de ander reageert, handelt, denkt én leeft. En zo kijk ik op dat moment ook naar die arts. Ik voel diep van binnen dat dit zijn zienswijze is én ook die is terecht, want zo is híj opgeleid. Ieder ons eigen perspectief van waaruit we gekomen zijn.

Ik loop het ziekenhuis uit, met mijn meisje met haar arm in het gips én het besef dat er ergens nog een pijn te helen valt in mij, maar ook het gevoel om de kunst van het niet oordelen te beschrijven. Dank aan de fijne dokter die me dat in liet zien vandaag en na mijn perspectief op het verhaal zijn excuses aanbood.

Mogen we gewoon ieder voor zich gaan staan voor wie we zijn? Dingen vanuit een ander perspectief bekijken! En van daaruit met nóg meer liefde naar elkaar kijken? Elk oordeel zegt iets over hoe jij jouw waarheid leeft. Maar elke waarheid is er één en ik geloof dat die allemaal liefdevol naast elkaar kunnen bestaan. Hoe meer we kunnen observeren wat er in ons hoofd verteld wordt tegen onszelf en over elkaar, hoe gemakkelijker jij de stem van jouw intuïtie daarnaast kunt voelen. En vanuit die intuïtie creëren we vol overgave onze wereld én onze kunst. Ik help je graag voelen met je hart in plaats van luisteren naar de stem in je hoofd.

Ik begeleid je graag in jouw creatieve, intuïtieve, persoonlijke én zakelijke ontwikkeling én reis graag een stukje mee op jouw levenspad om je van daaruit nog meer te laten zijn wie jij werkelijk bent. Én daarvoor te gaan staan! Dan kan alles in jouw leven nog meer tot bloei komen!